Στη φύση ο θάνατος είναι νομοτέλεια, συμβαίνει δηλαδή αναπόφευκτα σε όλα τα ζωντανά όντα. Κάποιοι έχουν πει πολύ εύστοχα ότι το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή είναι ο θάνατος. Έχουμε ζωή γιατί κάποια στιγμή θα επέλθει ο θάνατος, διαφορετικά δε θα υπήρχε ζωή.
Ωστόσο, ο φόβος για τον θάνατο έχει απασχολήσει όλους τους ανθρώπους που έχουν πατήσει στη γη στα βάθη της ιστορίας, σε όλους τους πολιτισμούς. Είναι ένα πανανθρώπινο φαινόμενο το οποίο έχει συνδεθεί πολλές φορές με άγχος, θλίψη, επώδυνα συναισθήματα και περίπλοκες ή και παράξενες πεποιθήσεις.
Πιθανόν, αυτό που μας τρομάζει περισσότερο με το θάνατο είναι το άγνωστο. Τι συμβαίνει τη στιγμή που φεύγω από τη ζωή; Τι θα συμβεί μετά το θάνατό μου; Που πηγαίνει η ψυχή μου; Θα κριθώ; Θα πονέσω; Θα είμαι κάπου καλύτερα; Επειδή δεν μπορούμε να έχουμε αντικειμενικές απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, ο καθένας δίνει τις δικές του απαντήσεις ανάλογα με τα πιστεύω και τις ιδέες του.
Επειδή το άγνωστο πάντα μας αγχώνει και μας φοβίζει οι άνθρωποι βρίσκουμε τις δικές μας απαντήσεις τις οποίες υιοθετούμε ως απόλυτες και μοναδικές, κι έτσι το άγνωστο γίνεται λιγότερο άγνωστο και λιγότερο τρομακτικό.
Φυσικά, κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τον τρόπο και τη στιγμή που θα φύγει από τη ζωή. Σε κάποιους ανθρώπους αυτό τους προκαλεί μεγάλη αγωνία. Είναι σα να ζούνε περιμένοντας να δουν πως θα είναι η στιγμή που θα πάψουν να ζουν. Μία τέτοια στάση όμως απέναντι στη ζωή είναι και άδικη και ψυχοφθόρα.
Άδικη, γιατί αν σκεφτούμε το πόσο τυχεροί είμαστε που το δώρο της ζωής ήρθε σε εμάς, ενώ από άποψη πιθανοτήτων θα μπορούσαμε κάλλιστα να μην είχαμε γεννηθεί. Είναι σα να αφήνουμε ένα τέτοιο δώρο κλεισμένο μέσα στο κουτί του, παραμελημένο στην αποθήκη μας. Όταν σου προσφέρεται το δώρο της ζωής είναι άδικο να μην ασχολείσαι μαζί του κάθε δευτερόλεπτο. Άδικο και για σένα, και για το δώρο.
Εππλέον, είναι ψυχοφθόρο, γιατί η συνεχής αγωνία για το επικείμενο τέλος, το οποίο κάποια στιγμή θα έρθει σε όλους μας, μας επιφορτίζει με άγχος και θλίψη, δίχως να βρίσκουμε ανταπόκριση σε κάποια λύση ή απάντηση. Κανένας δεν μπορεί ούτε να επιλύσει το μυστήριο του θανάτου, ούτε να δώσει αντικειμενικές απαντήσεις γι αυτόν.
Συνεπώς, μία προτροπή που θα ταίριαζε, όσο τετριμμένη κι αν ακούγεται, είναι ότι ίσως να μην έχει σημασία το πότε και το πώς θα έρθει το τέλος της ζωής, αλλά το εάν αξιοποιείς κάθε δευτερόλεπτό της μέχρι να έρθει αυτό το τέλος..
Ωστόσο, ο φόβος για τον θάνατο έχει απασχολήσει όλους τους ανθρώπους που έχουν πατήσει στη γη στα βάθη της ιστορίας, σε όλους τους πολιτισμούς. Είναι ένα πανανθρώπινο φαινόμενο το οποίο έχει συνδεθεί πολλές φορές με άγχος, θλίψη, επώδυνα συναισθήματα και περίπλοκες ή και παράξενες πεποιθήσεις.
Πιθανόν, αυτό που μας τρομάζει περισσότερο με το θάνατο είναι το άγνωστο. Τι συμβαίνει τη στιγμή που φεύγω από τη ζωή; Τι θα συμβεί μετά το θάνατό μου; Που πηγαίνει η ψυχή μου; Θα κριθώ; Θα πονέσω; Θα είμαι κάπου καλύτερα; Επειδή δεν μπορούμε να έχουμε αντικειμενικές απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, ο καθένας δίνει τις δικές του απαντήσεις ανάλογα με τα πιστεύω και τις ιδέες του.
Επειδή το άγνωστο πάντα μας αγχώνει και μας φοβίζει οι άνθρωποι βρίσκουμε τις δικές μας απαντήσεις τις οποίες υιοθετούμε ως απόλυτες και μοναδικές, κι έτσι το άγνωστο γίνεται λιγότερο άγνωστο και λιγότερο τρομακτικό.
Φυσικά, κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τον τρόπο και τη στιγμή που θα φύγει από τη ζωή. Σε κάποιους ανθρώπους αυτό τους προκαλεί μεγάλη αγωνία. Είναι σα να ζούνε περιμένοντας να δουν πως θα είναι η στιγμή που θα πάψουν να ζουν. Μία τέτοια στάση όμως απέναντι στη ζωή είναι και άδικη και ψυχοφθόρα.
Άδικη, γιατί αν σκεφτούμε το πόσο τυχεροί είμαστε που το δώρο της ζωής ήρθε σε εμάς, ενώ από άποψη πιθανοτήτων θα μπορούσαμε κάλλιστα να μην είχαμε γεννηθεί. Είναι σα να αφήνουμε ένα τέτοιο δώρο κλεισμένο μέσα στο κουτί του, παραμελημένο στην αποθήκη μας. Όταν σου προσφέρεται το δώρο της ζωής είναι άδικο να μην ασχολείσαι μαζί του κάθε δευτερόλεπτο. Άδικο και για σένα, και για το δώρο.
Εππλέον, είναι ψυχοφθόρο, γιατί η συνεχής αγωνία για το επικείμενο τέλος, το οποίο κάποια στιγμή θα έρθει σε όλους μας, μας επιφορτίζει με άγχος και θλίψη, δίχως να βρίσκουμε ανταπόκριση σε κάποια λύση ή απάντηση. Κανένας δεν μπορεί ούτε να επιλύσει το μυστήριο του θανάτου, ούτε να δώσει αντικειμενικές απαντήσεις γι αυτόν.
Συνεπώς, μία προτροπή που θα ταίριαζε, όσο τετριμμένη κι αν ακούγεται, είναι ότι ίσως να μην έχει σημασία το πότε και το πώς θα έρθει το τέλος της ζωής, αλλά το εάν αξιοποιείς κάθε δευτερόλεπτό της μέχρι να έρθει αυτό το τέλος..